อนุสรณ์... แด่การจากกัน "ตลอดกาล"

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ยังมีกระต่ายสีขาวหูยาวตัวหนึ่งอยู่บนดวงจันทร์

มันเฝ้ามองกระรอกหางนุ่มนิ่มที่อยู่บนโลกด้วยความชื่นชม

นานเข้า... ก็กลายเป็นความรักมากมายที่มีให้กระรอก

อยู่มาวันหนึ่ง... เจ้ากระรอกสังเกตได้ว่ามีกระต่ายที่สนใจในตัวมันอยู่

มันก็เกิดความรู้สึกชอบกระต่ายเช่นกัน

เมื่อทั้งสองได้มาคุยกัน

เจ้ากระต่ายสีขาวรู้สึกรักเจ้ากระรอกน้อยมากกว่าอะไรทั้งสิ้น

เพราะว่าเจ้ากระรอกน้อยสีน้ำตาลขี้เล่น ช่างเอาใจ เป็นคนดีกว่าทุกๆคนที่มันเคยรู้จักมาก่อน

กระรอกทำทุกๆอย่างได้เพื่อกระต่าย

ทั้งสองวิ่งเล่นกัน นอนเล่นกันในสนามหญ้าบนดวงจันทร์

นับดวงดาวที่เปล่งแสงสดใสบนฟากฟ้าอันมืดมิด

กระรอกไปหากระต่ายบนดวงจันทร์บ่อยๆ

กระต่ายมีความสุขมาก จนลืมที่จะคิดไปว่า

"ทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่บนดวงจันทร์ ย่อมเปลี่ยนแปลงได้"

จนวันหนึ่ง... กระรอกต้องไปศึกษาวิชาการปกครองเพื่อจะไปปกครองโลกในอนาคต

กระรอกไม่มีเวลาให้กระต่ายอีกต่อไป

ไม่มีการวิ่งเล่นกัน ไม่มีการนอนเล่นบนสนามหญ้า ไม่มีการนับดวงดาว

ไม่มาหากระต่ายบนดวงจันทร์อีกต่อไป

กระต่ายเสียใจมาก... และรับกับการเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ทัน

ทั้งสองเริ่มมีปากเสียงกัน

กระต่ายต่อว่ากระรอกที่ไม่สามารถให้เวลากับกระต่ายได้เหมือนเช่นแต่ก่อน...

กระต่ายเสียใจที่ทุกครั้งที่ไปหากระรอกบนโลก แต่กลับถูกกระรอกไล่กลับมาทุกครั้ง

เพราะกระรอกบอกว่าไม่ว่าง และมีอย่างอื่นที่ต้องทำและมีประโยชน์กว่า

การที่จะเอาไปเวลาไปเล่นกับกระต่าย

กระต่ายเสียใจและร้องไห้อยู่นาน

แต่กระรอกกลับเห็นน้ำตาของกระต่ายเป็นเรื่องไร้สาระ

ทุกสิ่งที่ผ่านมาเป็นเสมือนแค่ความฝันที่วันนี้ต้องเผชิญกับความจริง

ต้องทำใจยอมรับมันให้ได้ว่าวันนี้กับวันนั้นต่างกัน

กระต่ายเลือกเป็นฝ่ายที่จะเดินจากมา

ถึงแม้ในใจยังรักกระรอกอยู่เสมอแต่มันก็ทนกับความเจ็บปวดในทุกๆวันไม่ไหว

เจ้ากระต่ายรู้แล้ว...

ว่าความรักเป็นเสมือนบทเรียนอันยิ่งใหญ่

ทั้งๆที่มันคิดว่าตัวเองได้พบกับรักแท้ แต่ความจริงแล้วก็เป็นเสมือนภาพลวงตา

มีผ่านมา แล้วก็มีผ่านไป

บางทีเจ้ากระต่ายอาจจะยังเด็กเกินไปก็ได้

จึงยังคิดไม่ได้ว่าควรจะปล่อยให้กระรอกได้พัฒนาตนเอง

แต่กระต่ายก็รู้อยู่แก่ใจว่ากระรอกไม่ได้ห่วงใยกระต่ายเหมือนในอดีต

เจ็บปวดเหลือเกิน... กับการที่ต้องจากกันทั้งๆที่ยังรักกันมากมาย

อยู่ต่อไป...ก็ยิ่งเจ็บ

แต่จากมา...ก็จะเจ็บแค่ครั้งเดียว

อาจจะนานหน่อย แต่ก็คงหาย..

กระต่ายทิ้งความทรงจำต่างๆไว้เป็น

อนุสรณ์... แด่การจากกัน "ตลอดกาล"

แล้วคุณล่ะ... คุณคิดว่ากระต่ายทำถูกแล้วหรือยัง???

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า*

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น แม้จะแน่ใจแค่ไหนว่าจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป

แต่ก็ย่อมเปลี่ยนแปลงได้เสมอ

โดยเฉพาะ... "ความรัก"